Hjelp. On the second thought: HJELP! Þvílíkur súrrealismi. Eftir meira en einn og hálfan mánuð þar sem öll mín orka er beint að einu takmarki er því loksins náð. Við frumsýndum leikritið í dag. Það eru hreinlega ekki til orð. Mér finnst tíminn hafa teigst. Síðustu 10 dagarnir viriðast vera svo langir, endalausir. Virðist eins og heil eilífð. En mér tókst þetta, fáránlegt. Get nú varla sagt mikið enn sem komið er, tvær sýningar eftir. En frumsýningin heppnaðist. Þvílíkt frelsi, frelsun. Þetta er hreinlega of mikið.....
Fljótandi hugmyndir koma og fara, ekkert er staðfast. Það sem verður eftir er óvissa. Málið er að sumt verður að klárast. Þetta er að verða leiðinlegt tíska. Gerist of oft. En ég skal klára þennan fjanda. Af hverju er ekki hægt að finna upp söguna? Það væri svo miklu auðveldara.... Hvaða afleiðingar myndi það hafa?
Clustered chaos of climatic change.
I crouch in the corners and sleep on the edge,
coming and going as I choose.
Concealed strangers, masked, contaigeous.
Breathing morphes, eyes water, hearts stop.
I swim through the ocean of faceless entities
where fear lies in the connection
and the limbo in between.
The sense of danger fluxuates
from one moment to the next
and nothing, nobody, is the way the seem.
I for one do not seem, but I don't even know.
Human contact is warned against,
dehumanization prevails to keep the sane insane.
Every breath is precious for it might be the last
or the next message across.
Seclusion comes with freedom of choice.
Isolation comes with the need to survive.
er enn í vinnslu, ekki alltof ánægð með árangurinn en þetta mjakast áfram eins og lífið.....
Þetta var einungis of skemmtilegt.... ég veit allaveganna um eina manneskju sem mun elska mig fyrir þetta, þrátt fyrir að sú manneskja segji mér að áhorfi sé lokið, þá á ég nú bágt með því að trúa því. Þú veist hver þú ert þetta er fyrir þig:
Harley Cooper: Thu ert uppreisnarseggur og villingur! Skyrd eftir Harley Davidson motorhjli, fylgir engum reglum og gerir thad sem thu villt. Thin veika hlid eru karlmenn, thu hefur gifst nokkrum sinnum vegna astar, en thad hefur aldrei gengid upp. Thu ert hins vegar mjog skotin i nuverandi kaerasta thinum, hann er logga alveg eins og thu. Vonandi bara ad hann fai aftur tilfinningu i lappirnar eftir sprenginguna...
Það sem við gerum og það sem við gerum ekki er það sem mótar lífið okkar. Viðbrögð við aðstæðum hjálpa líka til. Hvernig getur eitt augnablik breytt svona miklu? Held að ég geri mér ekki grein fyrir því hvað er eiginlega að ske nema hvað að ég er á barmi hengiflugs með fjall á öxlunum á mér. Mér líður eins og Herkúles á títuprón. En ég veit að mér tekst að setja þessa sýningu saman, ég hef fulla trú á þessu. Af svo mörgum ástæðum verður hún að fara á svið, það væri ekki hægt að hafa það öðruvísi. Lífið hefði farið í vitlausa átt, tekið rangan veg. Ég tók réttu ákvörðunina (endurtekning hjálpar alltaf).
Eftir að hafa litið yfir síðuna hans Marvins mynntist hann í síðu sem hann hafði séð og ég skrapp á hana. Eftir að hafa lesið þessa grein fannst mér eins og eitthvað hafði dáið inn í mér. Þetta var síða sjálfstæðismannsins Guðfinns. Meðal annars stóð:
"Maður sér sjálfan sig í þeim þegar maður var á sama aldri. Draumarnir mjög bóhemískir og háleitir. „Ég klára stúdentinn 2005 eða 2006 og ætla þá í leiklistarnám til Prag....," sagði ein stúlkan. Það er auðvitað góðra gjalda vert en ég leyfi mér nú að efast um að það verði raunin en sjálfsagt að láta sig dreyma. Þetta er eitt þrepið á þroskabrautinni, ég ætlaði einmitt til London í leiklistarnám á sínum tíma en auðvitað varð aldrei neitt úr því." og síðar
"Hef fyrir löngu séð að ég er ekki listamaður og þumbast því í norminu sem nú er viðurkennt. Klára háskólann og kaupa svo íbúð og bíl. Allt mjög raunsætt og smart. Mokkajakkabóheminn á Café Karólínu væri að vissu leyti að fíla háskólastúdentinn en fyndist líklega hann of niðurnjörvaður í forminu. Kannski kominn tími til að leyfa sér að dreyma aftur??"
Er þetta "normið" í dag. Ekkert nema dauðir draumar barnæskunnar.... Þetta syrgir mig óendanlega. Hvernig dirfist hann að kalla drauma táningsáranna einungis þrep í þroskaferli manneskjunnar. Þetta er spurning um staðfestu og ég vona svo heitt og innilega að þessi stelpa fari í leiklistaskólann í Prag og láti drauma sína rætast. Ekki einungis til þess að stinga ofan í Guðfinn heldur til þess að verða sjálf hamingjusöm. Draumar eru nauðsynlegir til þess að lifa, þeir verða alltaf að vera til staðar annars er ekkert annað heldur en raunveruleikinn sem aðrir búa til fyrir okkur. Kannski er ég ekki á sama "þroskastigi" og Guðfinnur en ef að ég hefði ekki háleitu hugsanirnar væri lífið mitt ekki hálft. Ekki halda að ég sé á móti manneskjum sem fara hina "normal" leið kaupi sér hús, bíl og eigi börn akkúrat á réttum tíma, gifti sig og er í góðri velborgaðri vinnu. Alls ekki! Eins og ég sagði áðan styð ég fólk sem fylgir draumum sínum og lifi því lífi sem það er hamingjusamt í. Ef að fólk er hamingjusamt í sínu lífi þá er það á réttum stað en aldrei, aldrei byðja fólk að sleppa draumum sínum. Og ALLS EKKI gagnrýna unga fólkið fyrir að dreyma meira heldur en aðrir. Allt lífið er framundan og á þessum tíma er allt mögulegt og það er aldrei of seint til þess að láta þessa hugaróra rætast. Ég mæli með því að fólk taki fram gamla mokkajakkan sinn, hringi í gömlu vinina, reyni að finna einhvern part af gömlu draumunum sínum sem þeir vilja látar ræstast og gera eitthvað í þeim.
Vil ekki vera með eitthvað skítkast en mér finnst það merkilegt að það sé Sjálfstæðismaður sem skrifar þetta. Er þetta fólkið sem er að stjórna landinu mínu: Fólk sem hefur látið drauma sína fljúga út um gluggan fyrir "normið." Það er alveg hræðileg hugsun, en skýrir samt alltof mikið.
Hvort sem fólk vill vera flugmenn, sjálfboðaliðar í Afríku, kvikmyndastjörnur, pólitíkusar eða starfsmaður fyrir Sameinuðu Þjóðirnar þá eiga þeir ekki að láta neitt stoppa sig, sérstaklega ekki sjálfa sig (ég er minn versti óvinur). Ég er núna í alþjóðlegum skóla í Hong Kong, á stað sem ég lét mig aldrei dreyma um. Eina ástæðan fyrir því að ég er hérna er að ég tók áhættu, lét mig dreyma og þegar tækifærið gafst greyp ég það eins fljótt og ég gat. Guðfinnur gerðu það bara fyrir mig: Leyfðu þér að dreyma aftur....
"A man is not old until regrets take the place of dreams." - John Barrymore
Er svolítð fúl að vera ekki á svæðinu þegar þessi mikla kosningabarátta er að hefjast, og er þegar hafin. Það er ekki eins innilega skemmtilegt að lesa hvað sagt heldur en að horfa á þessar manneskjur í sjónvarpinu. Áran er mikilvæg í þessum atriðum. En sú spurning sem er á allra vörum þessar kosningar er þessi:
Hver verður næsti forsætisráðherra? Davíð eða Ingibjörg?
My five cents: Þetta er spurning um raunsæislega ályktum um eðli mannsins. Setjum sem svo að einstaklingur hafi verið í starfi í 12 ár (algjör tilviljun að ég velji 12 ár). Þessi einstaklingur þekkir starfið út og inn, alla vankanta og hjáleiðir. Hann (einstaklingurinn) er orðin vanur starfinu og finnst það sjálfsagður hlutur í hans lífi. Þegar hann fékk fyrst stafði komu ýmsar nýjar, og sumar góðar, hugmyndir fram og sumar urðu að veruleika. En eftir svona mörg ár, og eftir þá uppgötvun að það þarf ekki að vinna svona mikið í þessu starfi, hafa þessar hugmyndir ekki komið fram og ekkert breytist. Þetta er bara eðilegt. Þetta kallast mannleg þretya og leiðir til þeirrar uppgötvunar að þessi einstaklingur hafi hreinlega verið of lengi í sama starfinu. Er þá ekki tilvalið að breyta um starfsmann? Nei, honum finnst það ekki því að hann hefur ekki þekkt annað í öll þessi ár og berst með kjafti og klóm til þess að halda í gamla starfið sitt. En staðreyndin er sú að hann er partur af fortíðinni og hefur gert allt það sem hann gat, og meira að segja skemmt fyrir fyrirtækinu sem hann vann í. Þrátt fyrir að hann sé öruggur með sitt starf og er greinilega nokkuð góður í því stundum réttlætir það samt að enginn annar megi reyna fyrir sér í sama starfinu?
Nóttin er liðin. Klukkan er sex. Enn er ekkert líf á sveimi nema auðvitað fuglarnir, alltaf fyrstir að koma og fara. Andvakan heldur inn í nýjan og of bjartan dag.
Enn hjálpar andvakan hinum örmagna námsmanni... ekki sést munur á vöku eða svefni nema fyrir vinnuna sem fer fram í einhverskonar limbói milli svefns og vöku...
Það hlaut að koma að því. Hefur ekki skeð í of marga mánuði, var farin að hræðast að það væri eitthvað meira að mér. En nei nei, viti menn: Andvökunóttin er komin og ekki mátti seinna vænna því að það er haugur af vinnu sem hreinlega bíður eftir mér á skrifaraborðinu mínu sem ég verð að klára í kvöld, ja nótt, og sem mun klárast örla morguns.... þetta verður áhugaverður dagur svo ekki sé meira sagt......
'It ain't no sin to take of your skin
and dance around in your bones.' - Saga af Stúlku eftir Mikael Torfason
Allt gerist svo hratt, en samt breytist allt hægt þegar ég vill að tíminn hraði sér. Hvað er málið með þessa afstæðu hugmynd sem heitir tíminn, á aldrei eftir að skilja þetta hugtak. Það eina sem ég get gert er að halda mér fast í halarófu halastjörnunnar og vona það besta. Er það ekki bara málið?
Clustered chaos of climatic change.
I crouch in the corners and sleep on the edge,
coming and going as I choose.
Concealed strangers, masked, contaigeous.
Or are they?
